یبوست بیماری شایعی است که منجر به مراجعات متعدد کلینیکی شده و تاثیرات خانوادگی و اجتماعی مهمی را سبب می شود. با توجه به تاثیرگذاری عوامل اتیولوژیک متعددی بر یبوست، به خصوص در موارد شدید و مقاوم به درمان، ارزیابی علل ثانویه اهمیت دارد. اتخاذ برنامه تشخیصی در جهت درمان یبوست و در عین حال مقرون به صرفه با تعداد قابل توجه بیماران حائز اهمیت است. در شرح حال و معاینه، مشخص نمودن مفهوم یبوست از نظر بیمار باید مدنظر باشد و علائمی که می تواند از نظر وجود علل ثانویه شاخص باشند همچون:
- کاهش وزن
- خونریزی گوارشی
- آنمی
باید جستجو شود. در فقدان علائم و نشانه های های هشدار دهنده، شروع درمان یبوست با توصیه هایی در مورد مصرف فیبر، رعایت رژیم غذایی، مصرف مایعات، افزایش فعالیت بدنی و عدم مصرف داروهای منجر به یبوست میسر است. در صورت عدم پاسخ درمانی مطلوب، ارزیابی مجدد بیماران در جهت تشخیص اختلالات دفعی و ترانزیت آهسته کولون و علل ثانویه نظیر اتیولوژی های بدخیم و یا متابولیک باید انجام شود. اختلالات دفعی که به درمان یبوست به صورت طبی معمولا مقاوم است، به درمان بیوفیدبک پاسخ مناسبی می دهد. تجویز دراز مدت داروهای موثر بر درمان یبوست باید با توجه به عوارض جانبی و تاثیر درمانی انجام شود. روش های جراحی در عدم موفقیت سایر درمان ها می تواند مورد توجه قرار گیرد.
یکی از روش های درمان یبوست استفاده از مکمل هایی نظیر گلوکومانان می باشد. این فراورده حاوی فیبرکنجاک بوده که علاوه بر پر کردن حجم معده و احساس سیری، سبب درمان یبوست نیز می گردد.